"Ovo nije Uroševac, ovo je grad duhova"
Posle punih 15 godina, u Uroševcu, u kome više nema Srba, u crkvi Svetog Jovana Krstitelja posvećenoj "Nejakom Caru Urošu", začula su se crkvena zvona i služena je sveta liturgija.
U prisutvu stotinak Srba, pristiglih bez pratnje, na sopstveni rizik, Svetu liturgiju služio je vladika Teodosije, episkop raško-prizrenski i kosovsko-metohijski.
Crkva Svetog Jovana Krstitelja, poslednjeg proroka, jedna je od, kako reče vladika, stotina istoimenih crkva građenih svuda gde ima Srba i pravoslavnog sveta.
"Nažalost u Uroševcu više nema Srba. U ovom gradu u kome je do 1999. godine živelo oko 15 000 Srba danas živi samo paroh Živojin Kojić koji se sa suprugom sredinom prošle godine uselio u obnovljeni konak u dvorištu ove svetinje", reče vladika.
Paroh Kojić podseća da je u ovoj svetinji, sagrađenoj 1928. godine na temeljima crkve zidane pre pet-šest vekova, služio punih 15 godine prije izbijanja sukoba na Kosovu.
Od rata do danas svaki dan mu je bio duži od godine. Gledao je u pravcu Uroševca i molio se Bogu da mu podari da još jednom u svom veku bogosluži u crkvi u kojoj počivaju mošti "Nejakog Uroša".
"Godinu dana sam dolazio, premeravao svaku ciglu, svaki kamen, svaku fanglu maltera, kako ne bih dozvolio da se ponovo skrnavi ova svetinja jedna od najlepših na Kosovu i Metohiji" - kaže prota Živojin.
On podeća da je Uroševac najmlađi grad na Kosmetu, kao što je to bio i Car Uroš koji je u 31. godini stradao na Uroševoj glavici udaljenoj oko dva kilometra od mesta na kome je sazidana Crkva Svetog Jovana Krstitelja.
Lazar Vitković, jedan od onih koji je "pupčanom vrpcom"vezan za rodni grad i za Nerodimlje u kome je 1999. godine posečen "Zapis Cara Uroša" - hrast star nekoliko stotina godina, opet se raduje crkvenim zvonima.
"Ovo nije Uroševac.Ovo je grad duhova. Ovo je grad zla i tuge u kome više ništa nije sveto" - kaže Lazar.
I zaista, uz same zidine crkve, Albanci su ( crkvenom zemljištu) podigli džamiju, u nastojanju da i tu zatru tragove srpstva.
Međutim, ako je suditi po obnovljenom duhovnom životu, veri i nadi koju gaji vladika Teodosije, prota Živojina i oni Uroševčani koji su smogli snage da prisustvuju prvoj poratnoj liturgiji, treba vjerovati da će se Srbi vratiti u Urošev grad.
