Hrvatski teolog i istoričar Goran Šarić tvrdi da pojam Kosovo na albanskom ne znači ništa, što dokazuje da to, istorijski gledano, nije albanska teritorija, već srpska, o čemu svedoče brojni tragovi, kojih je sve više što se dublje kopa u prošlost. Kao poznavalac istorije Balkana ovaj naučnik iz Rijeke ukazuje da teorije iz Prištine o tome da su Albanci naseljavali Kosovo pre Srba i slične teze predstavljaju falsifikate.
– To što Albanci trenutno rade nije samo krađa već i silovanje istorije. Kad ukradete nečiju teritoriju, potrebno je krađu prikriti “istorijskim pravom”. Mark Tven kaže da dok istina obuje cipele, laž proputuje pola sveta. Ovih dana pojedini albanski istoričari putuju svetom i tvrde da su Albanci hiljadama godina na Balkanu, da su Nemanjići albanskog porekla i da Srbi nisu postojali pre Vuka Karadžića. Što je veća istina, veća laž je potrebna da je sakrije. Ti albanski istoričari podsećaju na onaj vic o grbavcu koji je pustio bradu, da ga više ne zovu grba nego brada. Suživot Albanaca i Srba preko je potreban, ali on se ne može graditi na lažima – kategoričan je Šarić.
Prema njegovim rečima, još u vreme Rimskog carstva na balkanskim prostorima postojalo je bar šest plemena koja u svom nazivu imaju osnovu “ser” ili “sar”. Izgleda da je Kosovo za stanovnike Balkana bilo sveta zemlja još u mlađem kamenom dobu, u vreme Vinčanske civilizacije.
– Jedino vinčansko naselje koje je bilo utvrđeno bilo je Valač na Kosovu. Tamo smo našli puno kultnih predmeta iz tog perioda, što ukazuje da je celo područje imalo duhovnu važnost. Tako je ostalo i hiljadama godina kasnije, jer 1313. u Svetostefanskoj povelji kralj Milutin poklanja Valač manastiru Banjska, što svedoči o religioznom kontinuitetu – ukazuje hrvatski istoričar.
On navodi da se Albanci pojavljuju na Balkanu u 11. veku, po svoj prilici kao prateće trupe romejskog vojskovođe Georgiusa Manijaka. Međutim, kako objašnjava, na Kosovo dolaze kasnije, jer prvi albanski doseljenici pristižu neposredno pre dolaska Turaka.
– U vreme prvih vekova Osmanlijske vlasti albansko prisustvo na Kosovu bilo je na nivou statističke greške, sve do kraja 17. veka i Austrijsko-Turskog rata kad je carska austrijska vojska prodrla do Prištine. Srbi staju na njenu stranu, ali se u januaru 1690. carska vojska povlači i ostavlja Srbe na milost i nemilost Turaka. Tada patrijarh Arsenije III Čarnojević sa desetinama hiljada Srba kreće prema Beogradu, a čitava sela ostaju pusta. Broj Albanaca postepeno raste, ali će Srbi uprkos progonima i iseljavanjima na Kosovu ostati većinsko stanovništvo sve do početka 20. veka – zaključuje hrvatski istoričar.
Manastiri krunski dokaz
Goran Šarić ističe i da su Dečani srpski, kao i svi ostali manastiri i crkve na Kosovu, dodajući da ih je podigao srpski kralj Uroš III Dečanski u vreme dok Albanci još nisu ni živeli na Kosovu.
– Zašto je središte srpske patrijaršije 1253. godine premešteno iz Žiče u Peć? Zato što je Kosovo tada centar srpske države, etnički čisto srpsko područje, dok su do Kraljeva mogli upasti Kumani, Mongoli ili Mađari – objašnjava teolog i istoričar iz Rijeke.
