Da je do Zagreba, još bi bio mrak

Iako je Petrova gora istorijski veoma značajna za postojanje hrvatske države od 11. veka, i dalje postoji averzija vlasti u Zagrebu prema ovom kraju u kome, eto, uprkos svemu, i dalje žive neki Srbi.

Moj Ćane Živković je znao reći – kad bi je samo mogli pregurati preko reke Kupe, Petrova gora bi imala najveći značaj u Hrvatskoj, podseća za "Vesti" Branko Eremić, načelnik kordunaške opštine Vojnić, ocenjujući, uz primetnu dozu cinizma, trenutnu situaciju u opštini u kojoj Srbi, nakon dugo vremena, ponovo čine većinu stanovništva.

Kako izgleda nacionalna karta opštine Vojnić?
– Prema popisu stanovništva iz 2001, Srbi su činili 49,9 posto žitelja opštine, Hrvata je bilo 38 posto, a Bošnjaka i ostalih četiri odsto. U međuvremenu, taj odnos se promenio, pa tako, prema popisu birača za parlamentarne izbore 2007, Srba je bilo 63 posto, Hrvata 20 posto, a Bošnjaka, odnosno muslimana, 12 posto i jedan broj neevidentiranih.

Da li je i na koji način ta promena uticala na bolji položaj Srba?
– Nažalost, nije. Ima jedan problem zbog koga Srbi s pravom negoduju, a to je nemogućnost rada u javnim i državnim preduzećima. Ako Srba u Vojniću ima više od 60 posto, a nijedan i dalje ne može da radi u policiji, u elektroprivredi, u "Hrvatskim šumama", onda to samo dokazuje da je još uvek aktuelna politika diskriminacije u zapošljavanju koju vodi centralna vlast Zagrebu.

Neki mediji optužili su vas da iz opštinske administracije otpuštate samo Hrvate?
– Da, prozvali su me da otpuštam tri Hrvata. Ja ih stvarno otpuštam, ali ne zato što su Hrvati, nego što su višak i što su po političkoj liniji dobili posao u ovoj opštini. Od 13 osoba koje sam zatekao, samo dve žene su Srpkinje. Dakle, vodiću računa da bar u lokalnoj upravi broj i struktura zaposlenih bude adekvatna nacionalnom sastavu stanovništva, kome god to bilo pravo ili krivo.

Šta se sve promenilo u Vojniću otkako vi vodite opštinu?
– Razlika je velika. Infrastruktura je u vreme početka mog prvog mandata 2001. godine bila na najnižom nivou, od 44 naselja i sela, čak 22 su bila bez bez struje, nije bilo pitke vode, putevi su bili neprohodni, do mnogih kuća se fizički nije moglo doći, sve je zaraslo u žbunje i trnje.

Danas svako selo ima struju i to, da se razumemo, zahvaljujući pre svega američkoj organizaciji USAID uz čiju pomoć smo obnovili i vodovodnu mrežu, stavljajući u funkciju sva tri vodocrpilišta i praveći 11 kilometara novog vodovoda.

Obilazi li ko spomen-područje na Petrovoj gori, nekad poznato širom bivše Jugoslavije?
– Imamo program revitalizacije memorijala, i spomenika na Petrovcu koji je u katastrofalnom stanju, i partizanske bolnice. Počeo sam 2002. sa Ministarstvom kulture obnovu bolnice, dosta smo uložili, ali još nema uslova za masovniji dolazak turista. Godišnje Petrovu goru obiđu antifašisti iz Rijeke, Crikvenice, dođu Istrijani u tri-četiri autobusa… I to je sve.