Svoju delatnost “Privrednik” je obavljao u Zagrebu do 1914. godine, do kada je omogućio da se preko 10.500 pitomaca iz svih krajeva naseljenih Srbima, obrazuje za više od 60 različitih zanimanja.
Najviše ih je bilo iz Hrvatske, 4.547 pitomaca, iz Bosne i Hercegovine 2.133, Pakračke eparhije (Slavonije) 1.945, Srbije 491, Srema 626, Vojvodine 352, Dalmacije 359 i Crne Gore – 133 pitomaca.
Najveći dobrotvori
Najveći “Privrednikovi” dobrotvori bili su: Lazar Dunđerski, Isidor Dobrović, Stevan Kalember, Paja Jovanović, Vladimir i Paulina Matijević, Đorđe Velisavljević, Katica Ivošević, Nikola Ćuk, Eugen Dumča, Jelena Popović, patrijarh srpski Lukijan Bogdanović, episkop temišvarski dr Georgije Letić i drugi. Za “Privrednik” se vezuju velika imena srpske istorije: Mihajlo Pupin, Nikola Tesla, Jovan Cvijić, vladika Nikolaj Velimirović. Veliku ulogu imala je kraljevska porodica Karađorđević, a posebno kralj Aleksandar. On je bio “Privrednikov” patron posle preseljenja centrale u Beograd.
Kakve razmere je imalo zadružbinarstvo u okviru “Privrednika” ilustruje primer palate grofova Patačića u Varaždinu. Palatu je oko sredinom 19. veka kupio trgovac i posednik Nikola Kirović, poreklom iz Raške, a njegova kćerka nasledica Jelena Kirović Čavić je 1912. godine poklonila “Privredniku” u zamenu za doživotno uzdržavanje, i osnovala posebnu zadužbinu. Nije utvrđeno ko je kasnije prodao palatu naslednicima Patačića i vratio u njihovo vlasništvo.
U više navrata imovina “Privrednika” je napadana i uništavana u Zagrebu i širom Hrvatske, 1902. godine su demolirane prostorije uprave, kao i gotovo sve trgovačke radnje Srba u Zagrebu. Zatim, 1908, kada je Austrougarska izvršila aneksiju na BiH.
Zabrana saradnje sa Kraljevinom
Tada je “Privredniku” zabranjeno da sarađuje s Kraljevinom Srbijom i da iz nje prihvata decu na školovanje i osposobljavanje za rad.
Odmah po izbijanju Prvog svetskog rata u leto 1914. u domu ovog društva u centru Zagreba spaljen je sav nameštaj, knjige i spisi u kojima su bili podaci za dotadašnjih 10.000 pitomaca i oko 6.000 članova.
Po završetku rata i formiranja Kraljevine SHS, “Privrednik” je ponovo morao da pristupi procesu osnivanja i registrovanja. Godine 1922. nastavio je još intenzivniji rad. Tada je predsednik “Privrednika” bio Toša Mijailović, a Matijević potpredsednik, dok su u zagrebačkom gradskom odboru bili Lazar Lađević, Nikola Ćuk, Stevan Kalember, Joco Bačić i Antonije Rađenović.
Iduće 1923. godine, Matijević i još nekoliko ljudi iz uprave društva preselili su se u Beograd. U upravi (poslovodstvu) u Beogradu bili su tada Toša Mijailović, Pavle Arsinov (ujedno i urednik glasila društva), Vaso Vujić, dr Radenko Stanković i naravno Matijević.
I danas su u Upravi ljudi posvećeni ostvarivanju “Privrednikovih” ciljeva, zagovaranju njegovih stoletnih vrednosti, a sve zbog dobrobiti naše zajednice i društva uopšte.
Istoimeni list “Privrednik” pokrenut je 1908. godine, kao glasilo Saveza srpskih zemljoradničkih zadruga. Zamišljen kao nestranački, obuhvatio je sve važnije teme narodnog života. Pored pružanja saveta iz oblasti zadrugarstva i ekonomije, list je popularisao srpska nacionalna osećanja, pokretao brojna društvena, prosvetna, moralna i zdravstvena pitanja, ali je i otvoreno govorio o nedostacima i propustima Srba, pokušavajući da istakne greške i poduči široke mase čitalaca. List, koga je uređivao Pavle Aršinov je do 1914. izlazio dvaput, a posle Prvog svetskog rata, od 1924. godine, u Beogradu, jedanput nedeljno, sve do 1941.
Mrzeo neradnike
Po sećanju savremenika, Matijević je imao izuzetno dobro pamćenje, znao je da odredi prioritete, da odabere pouzdane saradnike, bio je iskren, istrajan i dosledan. Po prirodi veoma vredan, nije imao sentimentalnosti prema neradnicima, a oni su uzvraćali napadima i uvredama.
Svake godine, od 1898. do 1941. “Privrednik” je izdavao i svoj kalendar, koji je donosio podatke o zadužbinama, legatima, poljoprivredne i ostale savete, doprinoseći bogatoj tradiciji srpskih kalendara koji su decenijama bili skoro jedino štivo, pre svega u seoskim sredinama.
Glavna privredna zadruga
Da bi se pitomci privikli na sistematsku štednju, i da bi se osigurao mladim početnicima strani kapital za otvaranje samostalnih radnji, inicijativom Matijevića i drugih uglednika iz “Privrednika”, osnovana je Glavna privredna zadruga 1903. Godine. Svojim članovima, koji su navršili 24 godine života, uz tri žiranta, a to su obično bili drugovi zajmoprimaoca – mladog “samostalnog gospodara”, ova zadruga je omogućavala da podignu kredit u iznosu petostruke vrednosti svote koju je korisnik posedovao.
