Hajdučica - gajilište konoplje i konja

Još u 15. veku naselje u današnjem južnom Banatu pominjalo se kao Hercekios i bilo je kraljevski dar mađarskom velikašu Mihajlu Silađiju.

 

Pod Turcima je opustelo, a naredni, austrijski gospodari dodelili su ga 1800. veleposedniku Ljubomiru Stevanu (Ištvanu) Damaskinu de Nemeti, koji je prvi naselio oko 500 mađarskih i slovačkih seljaka.

Njihove kućice su se nalazile na oko kilometar od današnje Hajdučice, ali su ih odatle oterale poplave. Preostali žitelji su podigli novo naselje, blizu vlastelinskog dvorca.

Slovaci su osnovali evangelističku zajednicu i školu, a kako je Hajdučica u to doba izgledala, opisao je njihov sveštenik Emil Kolenji kada je 1869. stizao u službu:

"Kućerci kao kolibe, prozori tako mali da je čovek kroz njih jedva mogao glavu da provuče. Ispred kuća, da bi komšije mogle da se posećuju, napravljene su staze od stajskog đubriva. Od istog materijala sazidane su i ograde oko dvorišta".
 

Polovinom 19. veka pristigli su i Nemci, a krajem veka Damaskin je na licitaciji svoje imanje - oranice, šumu, četiri majura, dvorac sa parkom, voćnjakom i vinogradom - prodao srpskim veleposednicima Dunđerski.

Dvorac je Lazar Dunđerski dao u miraz kćeri Olgi Dunđerski Jovanović, koja je Hajdučici 1939. podarila zadužbinu, pravoslavnu crkvu. Ona je još posle posle Prvog svetskog rata doselila porodice dobrovoljaca sa Solunskog fronta.

U Hajdučici se nekada najviše gajio kukuruz, pšenica i konoplja, svinje i goveda, koji su se dalje prevozile "lorom", vozićem na zapregu.

Predratni posednik tu je bio i industrijalac Vlada Ilić, poznat i kao gradonačelnik Beograda.

Ilić je Hajdučicu proslavio prema ergeli u kojoj je gajio i trenirao najbolje konje i vodio ih na trke širom Evrope. Taj deo atara se i danas zove Trkalište.

Danas na prohujala vremena podseća i dvovekovni park sa retkim vrstama stabala dvorcem u središtu i jezerom zvanim Ribnjak.