Sukob Izraela i Irana, u koji su se, na nekoliko dana, sve do famoznog primirja, uključile i snage Sjedinjenih Američkih Država, još jednom je pokazao da oblast Bliskog istoka ima određeni značaj za najveće sile sveta.
Sem poznatog izgovora Vašingtona i Tel Aviva, da je napad na Teheran bio izazvan strahom od nuklearnog programa Irana, ratovi na ovom području prethodnih decenija pokazuju da se radi o važnijim geopolitičkim razlozima zbog kojih najveća svetska sila želi da kontroliše ovaj deo sveta.
Geopolitički gledano, napadi na Avganistan 2001., Irak 2003. i Iran 2025. godine su imali smisla. Pri tom, ne misli se na podilaženje emocijama američkih građana, iako nikako ne treba prenebregnuti ni taj aspekt politike.
Područje Bliskog istoka, u strateškim koncepcijama NATO-a, podudarno je sferi od enormnog geostrateškog značaja.
Za one koji nisu upućeni, treba podsetiti da je strategija zapadnih saveznika tokom celog perioda tihe konfrontacije sa Sovjetskim Savezom, bila u strateškom opkoljavanju, zadržavanju i samim tim, iscrpljivanju protivnika – strategija koja svoje korene ima u američkom građanskom ratu 1861-1865, te se može reći da je već doživela svoju praktičnu validaciju.
Sprovodeći doktrinu Nikolasa Spajkmena, velikog američkog geopolitičara, Amerika je izašla kao pobednik iz Hladnog rata.
Po Spajkmenu, ako SAD želi da dominira svetom, mora da kontroliše rubni deo evroazijskog masiva, podrazumevajući pod tim priobalja Atlantika, Mediterana, Persijskog zaliva i Crvenog mora, Indijskog i Pacifičkog okeana. Inkorporiranjem Portugalije, Španije, Italije, Grčke i Turske u NATO alijansu, stavljajući Japan pod svoj vojni kišobran, pacifikujući Pakistan, ratujući u Koreji i Vijetnamu, flertujući sa Saudijskom Arabijom i Izraelom, Amerikanci su na vrlo sistematičan način sprovodili ideju opkoljavanja neprijatelja sa svih strana.
Deo te strateške slagalice, nedvosmisleno čini Iran, koji, uz Avganistan, predstavlja nukleus Bliskog istoka.
Stacioniranjem snaga na tlu Avganistana i nadzorom prilika u Iranu, stvaraju se pretpostavke za kontrolu okolnih, naftonosnih polja drugih bliskoistočnih zemalja, prometnih pomorskih trgovinskih ruta, a u geostrateškom smislu, pravi se baza iz koje se mogu nadgledati i obuzdavati vojne ambicije nuklearnih sila, pre svega, Kine i Rusije.
