Intelektualna prethodnica za razvoj aviona sa karakteristikama koje poseduje F-16 (“Borbeni soko”), nastala je nakon neslavnih rezultata koje su pokazali američki borbeni vazduhoplovi, a pre svih, F-4 Fantom, tokom rata u Vijetnamu.
Ovi avioni su se pokazali previše kabastim i tromim da bi se izborili sa protivvazduhoplovnim sistemima Vijetkonga, s jedne strane, a sa druge strane, što je bilo i značajnije, bili su inferiorni u odnosu na sovjetski Mig-21, avion manjih dimenzija, ali znatno veće pokretljivosti.
Istorijski kontekst, Hladni rat na svom vrhuncu, kao i realna potreba za avionom koji će žrtvovati stabilnost radi postizanja veće okretnosti i pokretljivosti, uslovili su da se u američkom ratnom vazduhoplovstvu počne razmišljati o rešenjima koja će date atribute pružiti avionima. Tako je počeo razvojni put F-16.
Prototip aviona F-16, pod nazivom YF-16, počeo je da pruža obrise karakteristika koje su bile inkorporirane u sam F-16. Stvoren je okretan avion značajno manje mase od svojih prethodnika, jednomotorac sa težištem pomerenim dalje od „nosa aviona“, smanjenim rasponom krila, posebno konstruisanim sedištem koje pilotu omogućava da izdrži silu od 9G, kao i sa električnim komandama leta, velikom inovacijom svoga vremena koja je pomagala pilotu da ovim nestabilnim vazduhoplovom upravlja na što bolji način.
Ove neobične crte, učinile su da F-16 bude, za protivnika, nepredvidivo oružje. Lovac koji u svojoj kategoriji ima malo rivala. To se nije promenilo ni danas, iako postoje određena pomeranja da se F-16 koristi ne striktno kao lovac, već i kao lovac-bombarder.
Ovaj borbeni avion predstavlja udarnu pesnicu mnogih zemalja, a naročito članica NATO pakta. Kada je u pitanju američko ratno vazduhoplovstvo, F-16 će nastaviti to da bude i u doglednoj budućnosti, jer prema postojećim projekcijama, u planu je da bude deo leteće flote do 2050. godine.
Odnosno, do trenutka kad F-35 i F-22 budu finansijski pristupačniji.
