x Tvrdilo se u starom Prizrenu da su se u terzije ubrajala tri zanata: čohadžijski, kaftandžijski i klašnjedžijski, što znači da terzije nisu bile krojači u današnjem smislu reči. Pored krojenja tkanina, bavili su se šivenjem i ukrašavanjem gradske nošnje. Imali su svoje udruženje, esnaf, sa strogo utvrđenim pravilima rada. Čohadžije su krojile haljetke od gustog i čvrstog sukna, čoje, i vezle ih srmom ili svilenim koncem. Od njih su se izdvojili majstori naročito vešti u vezu srebrom, zvani srmadžije.
X Tako je u srmadžijskom zanatu majstor morao da zna sve vrste poslova, dok su kalfe i radnici radili samo pojedine u celom procesu. Za naročite, duge gornje haljine, muške i ženske, zvane kaftani, bile su zadužene kaftandžije, dok su klašnjedžije pravile klašnje, pantalone, a nazivali su se i abadžije. Bile su to zapravo seoske zanatlije koje su izrađivale jednostavnu odeću od grubog i prostog sukna, dok su terzijske rukotvorine bile skupe i mogle su da ih priušte uglavnom imućnije porodice.
X Terzije su proizvodile bar pedesetak delova odeće. Najčešće su to bile čakšire, zatim gunj, džamadan i ćurče (vrste prsluka), koporan, ćurdija, dolama i libade (vrste muških i ženskih dugih i kratkih kaputa), ječerma i anterija (kratka i duga haljina)… Upotrebljavala se čoja, a pored nje i kadifa, sjajni atlas, kumaš, šamaladža, ćitabija. Čoja i srma su stizale iz Beča, svilen gajtan iz Skadra i Đakova, zlatna i srebrna žica najpre iz Carigrada, potom iz Austrije.
X Terzijske rukotvorine mogle su da budu i od najboljih tkanina, svile i somota, različitih vrsta i kvaliteta. Ovi majstori su tesno sarađivali sa zanatlijama zvanim kazasi, koji su izrađivali ukrase za odeću: svilene, vunene, zlatne i srebrne gajtane, bikme, svilene i srmene, šljokice, širite. Pored gajtana od srebrnih i zlatnih niti, naročito omiljeni među gradskim svetom bili su gajtani crvene, zelene i plave boje. Veoma tražena u Otomanskoj carevini bila je "skopska vezma", vrsta posebnog vezenog ukrasa za haljine koja se radila u okolini Tetova.
X Osim klašnjedžijskog zanata, svi ostali su poreklom sa Orijenta. Reč terzija došla je od persijskog derz, i preko turskog terz stigla na Balkan. U doba otomanske vladavine terzijski je bio jedan od najbrojnijih i najjačih zanata po varošima, a i jedan od prvih na Balkanskom poluostrvu. Sarajevska arhiva kaže da su postojale posebne terzije za muslimane i za hrišćane. Muslimanskih terzija bilo je mnogo više, jer je i muslimana bilo najviše u gradovima.
