Razmišljanje britanskog inženjera Roberta Vajtheda, napravilo je prekretnicu u pomorskom ratovanju. Analizirajući snage i slabosti teško naoružanih bojnih brodova svoga vremena, on je došao do, iz ove perspektive, naizgled, jednostavnog zaključka.
Masivni oklop bojni brod čini sporijim od drugih, manjih plovila; topovi velikog kalibra su moćni, ali iz njih nije moguće gađati sa velikom učestalošću.
Dakle, to su prvobitni zaključci do kojih je došao. Treći i možda najvažniji, tiče se same zaštite ovih brodova: debeo oklop su imali samo u delu iznad vode. To je otvaralo mogućnost da se oni unište preciznim podvodnim projektilima.
Ovakvo, fazno posmatrano razmišljanje inženjera, predstavljalo je intelektualnu prethodnicu za razvoj i konstrukciju torpeda, upravo takvih, “podvodnih raketa”, što je Vajthed i učinio 1866. godine.
Podjednako važan momenat je i razvoj torpednih čamaca, malih i okretnih plovila koji su ta ista torpeda nosili i lansirali na protivnika.
Relativno jeftini, mali i brzi čamci, naoružani torpedima, postali su nerešiv problem za kabaste, trome i skupe bojne brodove, dizajnirane da uđu u koštac sa istim takvim protivnikom.
Jednostavno, brzina kojom su čamci napadali, njihova jeftinoća (a samim tim i spremnost da budu žrtvovani), kao i sama destruktivnost udara torpeda, označili su kraj jedne ere u razvoju ratnih brodova.
Ujedno, to je predstavljalo i polaznu tačku u razvoju jedne nove klase plovila, danas vrlo zastupljenim u mornaricama najvećih sila sveta – razarača.
