Dolazak Nikolaja Velimirovića u Žiču, Rašku, postojbinu Nemanjića, pao je u najburnije razdoblje života srpskog naroda, njegove države i crkve: ubistvo kralja Aleksandra 1903. godine, te konkordatska borba i smrt patrijarha Varnave, a u svetu, velesile su se spremale za novi rat. Predosećajući nova mračna vremena vladika Nikolaj je neumorno radio na duhovnoj i moralnoj obnovi naroda govoreći: "Samo duhovno jaki i snažni narodi, preživeće i odoleće iskušenjima kojima idemo u susret". Tako se razdoblje njegove druge episkopske službe u Žičkoj eparhiji može nazvati misionarskim dobom u životu vladike. On je premešten u Žiču na predlog kralja Aleksandra Karađorđevića. Kralj je želeo da Nikolaj obnovi manastir Žiču i da je pripremi za njegovo krunisanje. U Žiči su, naime, krunisani kraljevi dinastije Nemanjića i pri krunisanju otvarana su nova vrata kroz koja je novokrunisani kralj izlazio. Otuda je ovaj hram dobio epitet "sedmovrata Žiča", a prilikom krunisanja Aleksandra trebalo je da se otvore osma vrata na žičkom hramu. Ovaj plan je osujećen 9. oktobra 1934. godine. Kralj Jugoslavije je smrtno stradao u atentatu u Marseju. Nikolaj je ipak krenuo u obnovu manastira. Žiča je postala sedište njegove mnogostruke delatnosti. Kao žički episkop, Nikolaj Velimirović je pored brojnih naziva koje je stekao kao niko pre njega, poneo još jedan – vladika obnovitelj, i to, i duhovni, i materijalni. Njegovo staranje na obnovi ne samo Žiče nego i svih zapuštenih svetinja i podizanje novih hramova, briga za siromašne i bolesne mnoge su nedvosmisleno podsetile na jedinog koji je pre njega napravio toliki poduhvat, na delatnost prvog žičkog arhiepiskopa Svetoga Save. Žička jevanđelska delatnost, koja se živo razvila štampanjem i izdavanjem knjiga i publikacija u sopstvenoj štampariji, neprestana putovanja i kanonske posete po eparhiji i van nje, dali su Nikolaju i naziv vladike – preporoditelja.
