Zahvaljujući filmu i TV seriji "Montevideo, Bog te video", srpska publika je posle decenija ćutanja mogla da se upozna sa istinskim herojima našeg fudbala Mošom, Tirketom, Jakšom i ostalim članovima jugoslovenske reprezentacije, koji su ostvarili prvi veliki uspeh osvajanjem trećeg mesta na prvom Svetskom prvenstvu u Urugvaju.
Ono što je možda većini publike promaklo jeste činjenica o velikom obrazovanju i autoritetu tadašnjih fudbalera i članova ekspedicije. Recimo, profesor Andrejević (Andrejka) bio je doktor medicine i dugo jedan od najcenjenijih saradnika predsednika FIFA Rimea, Milorad Arsenijević (Balerina) bio je inženjer, baš kao i selektor Boško Simonović, Milutin Ivković (Milutinac) važio je za jednog od vodećih lekara u oblasti borbe protiv plućnih bolesti, a uz to je bio i veliki humanista i patriota, kako i dolikuje unuku slavnog vojvode Živojina Mišića. Život je dao za otadžbinu jer je tokom nemačke okupacije uhapšen kao pripadnik ilegalnog komunističkog pokreta i streljan u zloglasnom logoru na Banjici. Golman Milovan Jakšić bio je grafički radnik, a potom vlasnik ugledne knjižare.
Jedan od najobrazovanijih, najsposobnijih i najkontroverznijih predratnih fudbalera, međutim, bio je nešto stariji. Reč je o Dušanu Petkoviću, koji je tokom čitave karijere nosio crveni dres SK Jugoslavije. U nedelju, 13. aprila je 101. godišnjica njegovog rođenja. Kao igrač bio je strah i trepet za sve golmane, pa je sa 219 golova drugi strelac u istoriji ovog slavnog kluba. Golovima je dao veliki doprinos u osvajanju obe titule prvaka države.
Pred početak Drugog svetskog rata nekadašnji reprezentativac i učesnik OI u Parizu 1924, potom novinar i urednik lista "Vreme" bio je postavljen za konzularnog službenika u Sofiji, a potom u Istanbulu. Po završetku rata nije se vraćao u Jugoslaviju, već je emigrirao u SAD, gde je u Njujorku i umro.
