U utorak je u Sabornom hramu Svetog Đorđa u Prizrenu svečano proslavljena slava ovog grada, slava hrama posvećenog ovom svetitelju i slava mitropolita raško-prizrenskog Teodosija. Oko dve stotine vernika i gostiju iz cele zemlje, raseljenih Prizrenaca i učenika Bogoslovije “Sveti Kirilo i Metodije” iz Prizrena, kao i nekoliko Prizrenaca koji stalno žive u ovom gradu, prisustvovalo je prazničnoj liturgiji.
Iako je grad faktički ostao bez autohtonog stanovništva, izgleda da nije zaboravljen i da živi neki svoj unutrašnji i skriveni život. Veliki saborni hram podignut u prvoj polovini 19. veka, ukrašen ikonostasom iz Sent Andreje, velikom zbirkom ikona, knjiga i različitih darova, u suštini je nestao, a ostali su goli zidovi, obnovljeni krov i kupola, parohijski i episkopski dvor. Na licima onih koji sve to pamte pomešani su odluka i borba da se sačuva sećanje, sa tugom što je taj njihov svet nestao.
„Ako mene goniše, i vas će goniti”, odjekuje glas iz jevanđelja među golim zidovima, ispunjenim nekim novim, mladim ljudima u Hramu Svetog Đorđa u Prizrenu. Dečak sa košarkaškom loptom ulazi na južna vrata, jedva je nosi, pa izlazi na glavna vrata crkve.
Čuju se udarci lopte o pločnik i kako „vodi” loptu oko hrama. Iguman manastira Crna Reka, profesor prizrenske bogoslovije, svedok obnove i povratka života govori o Svetom Georgiju koji oslobađa sužnje, o Bogu radosti i pobede. „Na današnji dan proslavljamo svedoka radosti, proslavljamo onoga koji nam dokazuje i pokazuje da Hristovom silom pobeđujemo i smrt i mučenje, i svaku silu ovog palog i u grehu ogrezlog sveta.”
Liturgiji je načalstvovao iguman manastira Visoki Dečani Sava Janjić, uz sasluženje igumana Zočišta Stefana Milenkovića, Svetih arhangela Mihaila Tošića, a slavi je prisustvovao predsednik opštine Štrpce Dalibor Jevtić. Onako kako su i u prošlosti Prizrenci i svi oni koji vole ovaj grad darivali njegove crkve i svetinje iz Đakovice, iz jednog od najusamljenijih hramova Srpske pravoslavne crkve, stigla je igumanija Joanikija. U maloj čaši vode nosi crveni cvet, iz svoje bašte u Đakovici, stavlja ga pored ikone za sve one koji ne mogu da dođu do Prizrena i Svetog Đorđa.
