Rivalitet Sjedinjenih Američkih Država i Kine predstavlja geopolitičku činjenicu koja u velikoj meri oblikuje planetarnu realnost u ovom trenutku, a indicije su da će tako biti i u perspektivi. Posebno interesantna relacija dve sile je u vojnom domenu, između ostalog, i u pogledu odnosa snaga na moru i pozicija ratnih mornarica Vašingtona i Pekinga.
Numerički izraženo, stekao bi se utisak da su Kinezi već sada u prednosti kada je u pitanju broj operativnih ratnih brodova. Prema nekim podacima, Kina ih ima preko 340, dok Amerika nešto preko 280 plovila u borbene namene.
Drugačije su i ambicije u narednom periodu. Do 2030. godine, Peking je spreman da uloži sredstva u konstrukciju još 70 ratnih brodova, dok Vašington planira još 42.
Sve to, uz stavku da Kinezi simultano grade pet razarača, dok Amerikanci mogu da izgrade dva „Arli Burk“ razarača godišnje, ukazuje na visok stepen ozbiljnosti kineske administracije da političke, ekspanzionističke ciljeve postignu vojnim sredstvima, pa i po cenu konfrontacije sa Vašingtonom.
Ipak, treba reći da u savremenom ratovanju brojčana nadmoć ne znači i nadmoć uopšte.
Generalno gledano, iako brojnija, kineska mornarica je satkana od razarača, kruzera i nosača aviona značajno manjih fizičkih, tehničkih, pa sam tim i operativnih sposobnosti od američkih.
Tako, prosečni američki razarač ima deplasman od preko 9.000 tona, dok kineski imaju 4.000.
Prema nekim kalkulacijama, ukupan deplasman cele američke ratne mornarice iznosi 4, 5 miliona tona, naspram 2 miliona, kolika je kineska. Dalje, velika američka prednost je i u njihovim nuklearnim nosačima aviona iz „Nimic“ klase, kao i klase „Džerald Ford“.
Ovi morski kolosi su superiorniji u svakom pogledu u odnosu na kineske. Prvo i osnovno, ima ih više. Vašington poseduje 11 nosača aviona sa nuklearnim pogonom i jednovekovnim iskustvom u konstrukciji i upotrebi ovih mašina rata.
Dalje, velika je razlika i u kvalitetu tehničko-tehnoloških sistema ugrađenih u ove brodove, kao i u samoj osposobljenosti i opremljenosti ljudstva koje ih opskrbljuje.
Međutim, ako se pođe od pretpostavke da kineski politički establišment revnosno poštuje staro konfučijansko načelo „da nije bitno koliko se brzo ide, sve dok se ne stane“, može se očekivati da će se razlika između armija dve velike sile, a naročito, mornarica, u narednim godinama sve više smanjivati.
Uostalom, kineski razvoj balističkih projektila kojima je osnovna uloga uništenje američkih atomskih nosača aviona (čije makete već danas služe kao mete), dovoljno ilustrativno govori u kom pravcu se može očekivati razvoj situacije u narednom periodu.
