Viši sud u Beogradu proglasio je ništavnim odluke suda Beogradskog univerziteta od 3. aprila 1945. kada je odlučeno da se doktor Radoslav M. Grujić, profesor Teološkog
fakulteta, kazni udaljavanjem sa fakulteta. Poništena je i odluka Odbora IV naselja Narodnooslobodilačkog rejona od 1. septembra 1945. kojom je Grujić lišen srpske nacionalne časti i stavljen na listu ratnih zločinaca. Ništavna je i odluka Državne komisije za utvrđivanje zločina okupatora i njihovih pomagača na osnovu kojih je Grujić kvalifikovan kao zločinac koji je radio na fašiziranju srpskog naroda. Viši sud utvrdio da je akademik Grujić bio žrtva iz političkih, verskih, nacionalnih i ideoloških razloga.
Radoslav M. Grujić bio je redovan profesor na Katedri za istoriju Srpske pravoslavne crkve na Bogoslovskom fakultetu Univerziteta u Beogradu i upravnik Muzeja Srpske pravoslavne crkve, kao i član Srpske akademije nauka i umetnosti, redovan član Matice srpske, hrvatske i slovačke i počasni član Studentskog istorijskog društva u Beogradu. Tokom Drugog svetskog rata bio je istaknuti aktivista u zbrinjavanju srpskih izbeglica iz ratnih područja.
Spasao mošti Lazareve, Dušanove i Stefanove
Najznačajnija istorijska zasluga akademika Grujića bilo je spasavanje moštiju kneza Lazara, cara Dušana i despota Stevana Štiljanovića. Njihovim moštima pretila je opasnost uništenja prilikom skrnavljenja manastira Ravanice, Jaska i Šišatovca 1943. godine.
