ovo važno utvrđenje koje će zadržati sve do 900. godine
Regija Boristena u današnjoj Rusiji zahvata ogroman prostor na kome je legendarni skitski kralj Kolaksaj, zajedno sa svojim sinovima, organizovao svoju vladavinu. Od starine, poznata su dva Boristena, prema Ptolemejevoj geografiji. Herodot, otac istorije, ovaj predeo opisuje krajnje negostoljubivim, pustim, hladnim i neobično teškim za život. Ovo je teritorija gde su se potomci drevnog skitskog kralja naselili i raširili u 7. veku pre Hrista, kako piše Jornand, gotski istoričar. Njihov prvi dolazak pada u godinu 1514. pre naše ere, kako beleži Herodot.
Grci u Rusiji
Drevni stanovnici sa obala Boristena, prastanovnici današnje Rusije, bili su Kelti i Kimeri. Nekoliko vekova kasnije, na ove teritorije dolaze grčka plemena: Boristeni, Halizoni, Agrikole i Kalipidi. Kultivisaće zemlju i civilizovati je, osnivajući kolonije i praveći pogodne luke, angažujući se u trgovini, razvijajući živi pomorski promet sa maticom. O ovim plemenima detaljan izveštaj daje Diodor sa Sicilije. Sarmati tj. Srbi, njihove komšije, podižu na ušću reke Boh u Boristen drevni hram Cer, nedaleko od naselja Boristen, kome Grci daju ime Olviopolis. O čestim čarkama i borbama grčkih kolonista sa Sarmatima, piše, pored Apijana, i Diodor sa Sicilije. Ipak, mnogi pojedinci i familije opstali su nakon ovih sarmatskih revolucija. 
Herodot navodi imena naroda što napustiše prostor uz Dnjepar, ispod pustinje Gero, preko puta Kijeva, gde sa svojim stadima lutaju nomadska plemena Skita. To su Antropofazi, Melenheleni, sa gradom Černigovom, Geloni i Budini. Ime Odina, boga-zakonodavca kod Skandinavaca, proizilazi od naziva Budina ili Vodina.
Dolazak slovenskih plemena u regiju Boristena pada u 1. vek, kada počinje njihovo mešanje sa starosedeocima i ostalim narodima. Kao podanici Bosforskog kraljevstva, plaćaju danak Mitridatu. U njihovom susedstvu žive plemena Alana, Ostrogota i Bugara. Sloveni podižu izuzetno značajno utvrđenje Sarkel koje će 900. godine osvojiti Pečenjezi, o kojima piše Ditmar u svojoj Hronici. Pleme Poljana zauzelo je Malu Rusiju, odakle je krenuo njihov ubrzani marš protiv Grka. O etimologiji njihovog imena pisao je Nestor, dodavši da su poljski Kosari i Poljani, osnivači Kijeva, poreklom bili Sarmati.
Ovo sarmatsko pleme ne treba mešati sa Poljanima, naseljenim na obalama Dnjepra; oni su, starinom Sloveni, susedi srpskog plemena Drvljana (Drevljana), čije ime dolazi od reči "drvo" i označava stanovnike šumskih predela. Drvljani su ime dobili u Lužici, od strane tamnošnjih stanovnika. Glavni grad im je bio Drvoban na čijem pepelu je, posle sukoba Srba i Germana, nikao današnji Gerlic.
|
Uvek budni Ime Budini potiče od slovenskog apelativa "biti budan" u smislu "spreman". Herodot izveštava o brojnom plemenu naroda veoma plavih očiju, riđe kose: oni podižu kuće i grade hramove od drveta. Starosedeoci su autohtoni, zanimanjem stočari. Hrane se hlebom i bave povrtlarstvom. Neuri i Budini su gostoljubivi, slave boga Dionisa i vešti su u građenju brodova i izradi oružja od metala. Češki istoričar i lingvista Pavel Josef Šafarik je njihovo poreklo smatrao vindskim, odnosno srpskim.
Vrhovni vuk Vuk je totemska životinja kod Srba i Slovena, božanski simulakrum kulta predaka, teriomorfna teologija drevnog srpsko-slovenskog predstavljanja božanskih epifanija, kako piše etnolog Veselin Čajkanović. Prema Čajkanoviću, otelovljenje vrhovnog srpskog boga, za koga on smatra Dajboga, ponekad se opisivalo kao Hromi vuk, ili Hromi Daba. Zanimljivo da vuka, kao totemsko božanstvo, nalazimo i kod drevnih Ainua, prvih belih naseljenika na japanskim ostrvima. |
Najoriginalnije ime Drevljana se sačuvalo u nazivu grada, nedaleko od Lunenburga, po imenu Dranjehn; nemački izvori ga beleže i kao: Drevener, Dranjanen, Drenjjanen. Domovina Drvljana je bio hanoverski Vendland i sam grad Hanover, današnji centar Srpske pravoslavne crkve za Zapadnoevropsku eparhiju. Zbornik Smilja Dabižova Vasilija iz 1344. navodi tri drevljanska srpska plemena koja su 641. godine došla u današnju Crnu Goru, u oblast Plava, pod Komovima. Ovaj zbornik pronađen je u manastiru Ćićevo kraj Andrijevice.
Drvljani su se graničili sa kijevskom oblašću. Glavni grad, upravno i trgovačko središte, im je bio Korosten ili Novopolj. Drugo, važno središte, bio je Ovruš ili Oleg. Nestor nas izveštava i o plemenu Duljeba, pišući o etimologiji njihovog imena, navodeći dokaze tvrdnji kako je u pitanju jedno od brojnih slovenskih plemena. Živeli su u arealu reke Bug i po njoj dobili ime Bužani. Godine 619. vodili su rat sa Avarskim Kaganatom. Pleme Volinjana, koje je sa Poljanima i Drvljanima učestvovalo u kasnijem nastanku ukrajinske nacije, u 5. veku pre n.e. naseljavalo je obale reke Neve. Odatle su se proširili na močvare Polezije, u severnom delu Volinije. Drevno ime Volinije bilo je Olijum. Jornand pominje i ime Ovim. Njihovo ime ne treba dovoditi u vezu sa bugarskim, kako ističe istoričar Muratori u "Istoriji Italije" za 489. godinu. Ova oblast se nazivala Pripjat ili Tripjat, jer njome teče više od 15 reka koje se ulivaju u jednu. Pleme Gota pristiglo je u ove krajeve u 2. veku, po nalogu kralja Filimera. Ulfila, gotski prvosveštenik, sa dozvolom imperatora Konstantina Drugog, prevodi na gotski jezik četiri jevanđelja 367. godine. Na Pripjatu će Goti napraviti brojne prelaze preko reka, polovinu na jugu i isto toliko na severu. Zahvaljujući ovim prelazima, prešli su Pripjat, porazili pleme Spala i nesmetano nastavili svoj prodor ka Azovskom moru.
Pleme Neura i Budina, indirektnih predaka današnjih Rusa, nosi sva obeležja pripadnosti slovenskom etnukumu. Herodot piše: "Neuri imaju skitske običaje. Za vreme jednog pokolenja pre Darija (persijskog vladara), morali su da napuste svoju zemlju zbog zmija. Mnogi su se gmizavci pojavljivale iz njihove zemlje, a još više ih je upadalo spolja, iz pustinje, dok nisu bili prisiljeni da napuste zemlju i nasele se među Budine. Izgleda da su svi ovi ljudi čarobnjaci jer Skiti, pa i Heleni, nastanjeni u Skitiji, pričaju da se svaki Neur jedanput godišnje pretvara u vuka, a zatim ponovo dobija svoj prvobitni oblik. Mene nisu mogli u to da uvere, ali oni uporno tvrde da je to istina, pa se čak i zaklinju".
Vučji rod
Drevna, mitološka veza između vuka i natprirodnih sila poznata je i naročito zastupljena među severnim i balkanskim Indoevropljanima.
Stoga, postoji dovoljno razloga da se, u slovenskoj jezičkoj grupi reč volhvi, volhovanije (volšebnost, čarobnjaštvo), prepozna kao korenska imenica sa značenjem "rod" pa bi ova složenica značila vučiji rod. Na tom putu treba tražiti poreklo priča ispričanih Herodotu u Tripolju. Vradžbinama i proročanstvima bavili su se i kimerijski kolonisti u Kampiniji, poznati kao vešti rudari, pristigli na Apeninsko poluostrvo preko Balkana, dunavskim putem. Na vuka, kao totemsku životinju, podseća i pesnik Vergilije: "Ove mi čarobne trave, u Pontu sabrane, Meris je dao sam – u Pontu golema množina ih raste. Često Merisa videh gde u šumi se krije, pretvoren travom u vuka gde duše iz grobova zove i žito posejano na polja druga premešta". Simbolika vuka koju pominje Vergilije, ugrađena je u religiju, očuvana u oskudnim i slabim crtama, dok još uvek postoji autentičan memofond sa verodostojnim podacima u usmenim predanjima i folkloru.
