Predizborna prašina, koja se neprimereno podigla oko predloga da se urna sa posmrtnim ostacima Nikole Tesle iz njegovog muzeja prebaci u portu Hrama svetog Save na Vračaru, ponovo je u stilu svojstvenom nama pokazala da nema nama opasnijih protivnika od – nas samih.
Užarena rasprava u javnosti i na društvenim mrežama tim povodom govori o pozadini naših shvatanja nacionalnih vrednosti i već usađenom kompleksu da nas pripadnost srpstvu automatski eliminiše iz sveta. Otuda se i prirodna potreba da posmrtni ostaci najvećeg srpskog naučnika, izrazito opredeljnog kao Srbina i dete iz svešteničke porodice, počivaju pokraj najveće žive pravoslavne crkve na svetu, dočekuje kao jeres i navodno skrnavljenje njegovog časnog imena i velikog dela.
Samo letimičan pogled na listu onih koji su se tome usprotivili, uz časne i razumljive izuzetke naslednika, odbranu profesionalne pozicije ljudi iz Muzeja i svih onih koji su u tom predlogu prepoznali naprednjačku priliku za uvećanje predizbornog političkog rejtinga, pokazuje da je u tom zamešateljstvu najmanje brige, a bogami i znanja, o Nikoli Tesli. Gotovo svi oni koji se decenijama unazad nisu čuli u borbi za očuvanje imena i dela Nikole Tesle, počeli su javno da emituju nebuloze i netačnosti koje otkrivaju svu civilizacijsku zaostalost i demonstriraju mržnju prema nacionalnom, verskom, jednom rečju svemu srpskom. Kao da će srpska ili verska pripadnost umanjiti grandiozno delo Tesle.
Konačna odluka o preseljenju Tesline urne biće doneta posle izbora, o tome će se konsultovati najviše nacionalne insitucije, kao što su SANU i Matica srpska, ali nema sumnje da bi podizanje spomenika na sigurno najlepšoj lokaciji u Beogradu bio pre svega dug pokolenja prema velikom srpskom imenu, tim pre jer je upravo on odabrao da počiva u Beogradu. A kao odgovor svima koji Teslinu urnu u porti Hrama vide kao nešto što se kosi sa njegovim osnovnim životnim opredeljenjima, beležimo nekoliko njegovih izjava koje razvejavaju svaku sumnju:
"Ako budem sretan da ostvarim bar neke od svojih ideala, to će biti dobročinstvo za cijelo čovječanstvo. Ako se te moje nade ispune, najslađa misao biće mi da je to đelo jednoga Srbina", rekao je 21. maja 1892.godine, potvrđujući tu svoju nebrojeno puta izrečenu nacionalnu pripadnost i u jednom pismu od 11. juna 1921. objavljenom u Amerikanskom Srbobranu skoro četiri decenije kasnije: "Ja sam Srbin Nikola Tesla, Srbin vrlo stare loze,
a oblast, u kojoj sam se rodio, bila je samo pod političkom vlašću Austrije, što nema nikakve veze sa narodnošću".
Tesla nije krio svoje poreklo, niti bio protiv vere i crkve, kako bi se pogrešno moglo zaključiti prema njegovim današnjim tumačima. Govorio je: "Sin sam srpskog pravoslavnog popa i matere Srpkinje, ali smo mi u Lici sa hrvatskim katolicima živeli u najboljem skladu", zapisao je ambasador Kraljevine Jugoslavije kada mu je uručivao Orden Svetog Save I reda SPC 1926. godine u Njujorku, primećujući da "u toliko godina boravka u Americi u njemu je ostala potpuna srpska duša".
Sve to objavio je zagrebački Nedeljni vjesnik 5. juna 1977. godine.
Dakle najbolji odgovor svim dušebrižnicima dao je sam Tesla. Jasno je da bi njegova večna kuća u porti Hrama na Vračaru eksplicitnije nego do sada isticala njegovo srpsko i pravoslavno poreklo, čime bi demaskirala sve ambicije da ga, kad god se ćefne prikazuju kao Amerikanca ili, bože sačuvaj, Hrvata, kako su to sramno činili prilikom ulaska Hrvatske u EU. Biće da je to glavni problem sa preseljenjem urne i inicijativom SPC.
Protiviti se danas tome, uz sav pijetet prema Nikoli Tesli, znači izdati njegova najdublja osećanja i ići na ruku besramnim manipulacijama i svojatanjima, kojima je cilj da sve što je srpsko, a nastalo je van matice Srbije, vremenom bude oteto, otuđeno i u budućnosti prikazivano kao nesrpsko. Zato je Tesla danas mera srpskog samopoštovanja.
