Planinsko selo Manastirica kod Kladova ime je dobilo po manastiru Svete Trojice, koji leži na potoku Šajni na kraju sela. Selo je nastalo raseljavanjem sela Velika dolina ili, na vlaškom, Valja Mare. Prvobitni stanovnici poticali su iz Crne Reke i sa Kosova. Manastirica je bila jedini manastir u kladovskom kraju. Predanje veli da je osnovana pod kraljem Milutinom u 13. veku a gradnja se pripisuje popu Nikodimu Grčiću iz Prilepa, osnivaču mnogih crkava u Vlaškoj. On se pominje i kao tumač u poslanstvu kneza Lazara Hrebeljanovića prilikom pregovaranja o izmirenju srpske crkve sa Carigradskom patrijaršijom 1375. godine.
Crkva Manastirice je zadužbina srpskog despota Lazara, najmlađeg sina Đurđa Brankovića, kako svedoči natpis iz 1454. godine. Predanje kaže i to da je upravo ovde Olivera, kći kneza Lazara i žena sultana Bajazita, našla utočište kada je pobegla iz logora hana Timura, koji joj je zarobio muža. Zna se da je Manastirica služila sve do sedamdesetih godina 19. veka, a prvi i jedini obnovitelj u tursko doba bio joj je Radul beg. Tada se crkva zbog napuklog svoda srušila, pa ju je narod napustio. Kada je manastir ponovo obnovljen 1900. godine, na njegovim temeljima podignuta je nova crkva zauzimanjem arhimanadrita Gavrila i dobrovoljnim prilozima okolnih sela. Međutim, nova crkva je ubrzo doživela sudbinu stare, novi svod je popustio i njegova se konstrukcija srušila u sredinu hrama. U novije vreme, kako kažu meštani, ovu bogomolju oštećivali su i snažni vetrovi sa Karpata. Manastir je gotovo prepolovio razorni zemljotres u susednoj Rumuniji i potkopao klizište i podzemne vode. Kada su i ljudi od njega digli ruke, konak su napustili monasi, pa je manastir Sveta Trojica sve do 2003. godine bio ruglo. Tada je počelo zidanje nove Manastirice, koje i danas traje prilozima vernika iz zemlje i inostranstva.
Dragocenosti u Bukureštu
Iguman Filaret Petrović u svojim beleškama ukazuje da je manastir Svete Trojice u Manastirici po svojoj duhovnosti bio važniji od hramova u Bukovu i Vratni kod Negotina. Sve dragocenosti i stvari od istorijske vrednosti prenete su još kada je manastir opusteo u 19. veku preko Dunava u Rumuniju i nalaze se u bukureštanskom muzeju.
